متن پیاده شده روز جمعه ۲۶ تیر ۱۳۸۸

http://www.4shared.com/file/118787671/b0b26389/Mohsen_Sazegara_20090717_Audio_wma.html

سلامجمعه ۲۶ تیرماه ۱۳۸۸ و ۱۷ جولای سال ۲۰۰۹ میلادیامروز روز بزرگ و نقطهٔ عطفی در تاریخ مبارزات ما برای دمکراسیست. بعد از سه هفته مبارزات بی‌خشونت، استفاده از تاکتیک‌های مبارزات بی‌خشونت، کودتاچی‌ها عقب‌نشینی کردند و امروز با حرکت بزرگی که ملت خواهد کرد، این مبارزه ورق جدیدی خواهد خورد. من حرف زیادی نمی‌خوام بزنم؛ فقط به قول اون داستان معروف که ابوسعید ابوالخیر در مسجد نیشابور به منبر رفته بود و به دلیل تراکم جمعیت جا نبود، کسی از عقب مسجد گفت «خداوند رحمت کند آنکه را برخیزد و قدمی فراپیش نهد» ابوسعید بر سر منبر گفت «حرف همین است که آن مرد گفت» و از منبر پایین آمد. من هم همین یک جملهٔ ابوسعید رو می‌خوام بگم؛ خداوند رحمت کنه هر یک از شما رو، از جوان و پیر، کوچک و بزرگ، که برخیزد و قدمی فراپیش نهد. حرکت صلح‌آمیز ما، تظاهرات بزرگ ما، امروز سرنوشت این جنبش رو رقم خواهد زد. اصلاً مهم نیست که اون پنج هزار نفر داخل دانشگاه تهران، پُرِ پُرِ پُرش با خیابون‌های اطراف در اشغال طرف‌دارهای کودتا باشه (پنجاه هزار نفر شصت هزار نفر). چند میلیون آدمی که مثل امواج خروشان دریا دانشگاه رو، تمام خیابون‌های اطراف رو در خودش غرق خواهد کرد، تا کیلومترها پشت سر اون جمعیت‌ها خواهد بود، این چهرهٔ واقعیست. مهم نیست اونها در صحن دانشگاه چی بگن؛ مطمئن باشید آقای هاشمی هرچی بگه فقط بار خودش و جای خودش رو تعیین خواهد کرد. آنچه که تلویزیون بخواد بگه، دروغ‌گویی خودش رو نشون خواهد داد؛ تصویر واقعی اونیست که شما با فیلم، با عکس، با ضبط خودتون، از امواج خروشان ملت ترسیم خواهید کرد و به دنیا خواهید داد. همون طور که محسن مخملباف هم گفت، خیلی خیلی به‌جاست که کسانی در زوایای مناسب‌تری غیر از داخل جمعیت بایستند و اونجا فیلم‌های دقیق و درستی تهیه کنند؛ روی ساختمون‌ها، از پنجره‌های مناسب، از زاویه‌های مناسب. اگر بتوانیم امروز رو بدون درگیری طی کنیم، با علامت V جنبش، با پارچهٔ سبزمون، با شعارهای جنبش، صلح‌آمیز و آرام، مطمئن باشید دنیا هم کلاهش رو به احترام ملت ایران از سرش برخواهد داشت. همون طوری که اون راهپیمایی دوشنبهٔ بعد از کودتا، ناگهان افکار عمومی دنیا رو عوض کرد، این تجمع بزرگ امروز هم مطمئن باشید که افکار عمومی دنیا رو یک بار دیگه مثبت‌تر به سمت مبارزات مردم ایران خواهد آورد. اگر اونها خواستند درگیری بکنند، ما باید هوشیار باشیم؛ از درگیری اجتناب بکنیم. چرا که منتظر و مترصد فرصت هستند بگند که «یک عده آشوب‌طلب و اخلال‌گر» و بخوان که چهرهٔ ما رو خراب بکنند. چهرهٔ واقعی ما اون صلح، صفا، دوستیست که سراسر خیابان‌ها رو دربر خواهد گرفت. شعارهای ما باید وقتی که مجموعهٔ دانشگاه تهران رو با خیابون‌های اطرافش مثل یک جزیرهٔ خیلی کوچیک در دریا فرا می‌گیره، وقتی چند میلیون آدم یک‌صدا همه باهم «یاحسین، میرحسین» بگند، مطمئن باشید که در داخل دانشگاه هم چند نفری که تکبیری بگند، از این شعارهای «مرگ‌برِ» خودشون (مرگ بر ضد ولایت فقیه، مرگ بر این، مرگ بر اون می‌گن) غرق خواهد شد و این صدا امان نخواهد داد؛ صدای چند میلیون جمعیتی که «برادر شهیدم رأیت رو پس می‌گیرم»، «یاحسین، میرحسین»ی که طنین جمعیت با هم‌دیگه سر بده، مطمئن باشید که اونها رو به به استیصال خواهد انداخت.من عرضم رو کوتاه می‌کنم، امروز جمعه روز شهدای ما نامگذاری شده، شهدایی که در سردخونه‌ها پنهانشون کردند، از ترسشون. عکس شهدا، ندا و سهراب دو تا سمبل شهدای ما هستند و عکس سایر شهدا، زینت‌بخش اجتماع ما می‌تونه باشه. موفق باشید، پیروز باشید. در راه برگشت هم مراقب باشید که گرگان گرسنه، شما رو تک و منفرد گیر نیارند؛ آنچنان که بعد از اون دوشنبه، لباس‌شخصی‌های آدم‌کش هشت نفر از بچه‌های مار و کشتند. بلکه باهم برگردید، در دسته‌های منظم برگردید و خودِ برگشتن به مناطقی که سکونت دارید، خودش می‌تونه تبدیل به تظاهرات و راه‌پیمایی‌های بزرگی بشه در سطح شهر تهران که همه رو دوباره به شگفتی خواهد انداخت. از جمعیت جا نمونید. اگر کسی پشت سر موند، صبر کنید، برسونیدش به جمعیت. اگر جایی خواست درگیری بشه، با رفتن به کمک اون کسی که گیر افتاده، سرکوب‌گرها رو محاصره کنید، اون آدم رو نجات بدید و فوراً حرکت کنید عقب. اگر فشار و درگیری بود، خواستند درگیر بشند، تاکتیک مبارزات و تظاهرات برق‌آسا رو به کار بگیرید و اجازه ندید که خشونت و خون‌ریزی بشه. به نظرم هم می‌رسه که سه نقطهٔ میدان فردوسی، میدان ولیعصر به بالا و چهارراه نواب به سمت غرب، احتمالاً نقطهٔ چهارمی هم میدان حر و به پایین، مجموعهٔ اینها کانون‌هایی خواهد شد که جمعیت ما از اونجا به عقب و تا اطراف دانشگاه تهران رو پر خواهد کرد، بلکه هم بزرگ‌تر. بنابراین این صحنهٔ بزرگ با طنین صدای ما، با شعارهای صلح‌آمیز و پشتیبانی کننده از رئیس‌جمهور منتخب ما و علامت‌های جنبش، به نظر من خودش به قدر کافی گویا خواهد بود و سرنوشت مارو معلوم خواهد کرد.وقتتون رو نمی‌گیرم، شاد باشید، موفق باشید، پیروز باشید. مطمئن باشید که این بزرگ‌ترین نماز تاریخ اسلام خواهد بود و مقبول‌ترین نماز تاریخ اسلام. مهم نیست در خیابان‌ها شما موفق بشید نماز بخونید یا نخونید؛ می‌تونید توی خونه‌تون بخونید. این تجمع ما بزرگ‌ترین نماز و عبادت ماست؛ صدای حلق‌طلبی که بلند می‌شه، صدای حق‌خواهی که بلند می‌شه و صدایی که علیه ظالمین و زورگویان به حق ملت بلند می‌شه. بازهم براتون آرزوی شادی و سرافرازی می‌کنم. خداوند بزرگ پشتیبان همهٔ ملت ایران باشه. تا فردای پیروزی. نکته‌ای که پیری من باعث شده که خیلی چیزها که یادم می‌ره، بعد یادم بیاد بگم. خیلی سؤالات بود که «با تکبیر چه‌کار بکنیم؟» بهترین کار این است که اگر داخل اون دانشگاه، به هر دلیلی تکبیر گفتند؛ سه تا الله‌اکبرشون رو گفتند و بعد هم اون شعارهای نحس مرگ‌بر این و اون رو گفتند؛ بهترین کار این است که ما ساکت بشیم که اندازهٔ صدای اونها معلوم بشه. بلافاصله بعد از سکوت اونها، تمام جمعیت می‌تونه سه تا تکبیر بلند بگه و ادامه‌ش هم یک شعار محوری خودمون مثلاً «یاحسین، میرحسین» یا دو سه تا شعار دیگهٔ خودتون رو دنبالش تکرار بکنه، ما اگرهم قرار باشه صدامون رو به بانگ الله‌اکبر بلند بکنیم، با مرگ‌بر گفتن آلوده‌ش نمی‌کنیم. سه تا تکبیر بلند می‌گیم، صبر هم می‌کنیم اونها تموم بشه حرفشون. ما وقتی صدامون رو بلند می‌کنیم، اونها می‌فهمند که اختلاف جمعیت چقدره و زیر امواج صدای چند میلیون آدم، مطمئن باشید که له خواهند شد. ممنون از توجهتون. خدا پشت و پناهتون. [انگشتانشون رو به شکل V‌گرفتند]